De Great Central Road

Nou eindelijk daar is hij dan de Great Central Road, toch een beetje de weg die centraal stond in de reisplanning maar achteraf echt een eitje was zeker het WA stuk waar de weg echt relatief goed was. Maar we zijn nog steeds in Australië dus aan het begin van de weg word je middels verkeersborden overladen met info over alle gevaarlijke dieren die kunnen oversteken, over de road-condities die o zo zwaar zijn en over dat je wel genoeg ervaring moet hebben en speciale rijvaardigheden onder de knie moet hebben, gelukkig heb ik van Opa geleerd hoe ik deze borden moet interpreteren.

De eerste plaats die we tegen kwamen op de GCR was Docker River en een redelijke shock. Alle huizen waren omheind met hekken, er waren ontelbaar veel zwerfhonden, overal vuilnis en rotzooi en de benzine pompen zaten in kooien. Dit heeft allemaal met de Aboriginal communities te maken, het was net één grote gevangenis, niet echt een fijne plek om te zijn. Voordat we de GCR opgingen moesten we een overeenkomst tekenen dat we onderweg geen foto’s zouden nemen van personen en/of plaatsen. Na dit gezien te hebben snap ik waarom maar dit beeld zal ik nooit meer vergeten, best indrukwekkend en zo triest om te zien hoe deze mensen leven. We mochten ook alleen maar Opal fuel meenemen, dit is speciale benzine die niet gesnoven kan worden. Er zijn namelijk Aboriginals die (met name ’s avonds/ ’s nachts) je benzine komen stelen om het te snuiven. Gelukkig hebben wij hier geen last van gehad. Bij het visitor centre in Uluru had een vrouw ons geadviseerd om ’s nachts op de Campgrounds bij de fuel stations (en dus ook de communities) te overnachten. Maar na het zien van Docker River hebben we toch maar besloten “wild” te kamperen zo ver mogelijk bij de communities vandaan. We zagen het niet echt zitten om als beesten ingesloten te worden op een Campground. Tweede nacht zorgde dit wel even voor een spannend momentje; we waren ons klaar aan het maken om naar bed te gaan en hoorden een auto aankomen, dus wij onze hoofdlampen uit en rustig verder gegaan met tandenpoetsen, totdat we de auto hoorden afremmen en het zijpad in hoorden komen waar wij stonden. Wij snel de auto in, lampen uit, deuren op slot en hopen dat ze door zouden rijden en ons niet zouden zien. Die hoop was snel vervlogen toen de auto recht op ons afreed (dwars door de bush) en ook nog even zijn groot licht aandeed, op dat moment baalde ik dat ik geen hockeystick naast mijn bed had staan. Maar goed paniek om niks, auto reed door en heeft waarschijnlijk een aantal kilometer verderop gekampeerd en wilde alleen even checken wie of wat wij waren. Achteraf beseften we ons ook dat deze auto veel te goed was voor Aboriginals, die rijden namelijk meestal in afgeragte (of hoe je dat ook schrijft) bakken, liefst zonder voorruit. Maar dat vergeet je op zo’n moment even.

Verder niet echt spannende dingen mee gemaakt, de roadkill langs de kant van de weg is verdwenen, daarvoor in de plaats zijn nu autowrakken. Ik wilde eigenlijk van alle wrakken een foto maken maar dan was ik nu waarschijnlijk nog onderweg. Wel “selfie” gemaakt met mijn camera, midden op de weg op zelfontspanner gezet, dat kan hier namelijk gewoon.

De GCR was een stuk minder uitdagend dan van tevoren verwacht en zeker het stuk na de WA border was best goed voor een gravel road. Eén van de hoogtepunten daar was toch wel de wilde kamelen (ondanks dat ze alle watervoorzieningen slopen) en natuurlijk waren de communities ook erg indrukwekkend.

Later als ik groot en rijk ben, wil ik de GCR heel graag nog een keer doen maar dan de andere kant op, zodat je op het eind de bergen in Uluru national park tegemoet rijdt.

Liefs